In hoeverre is mijn glutenvrije dieet ook dat van anderen?

Dit artikel gaat over verwachtingen en een deel van mijn blik op het glutenvrije dieet. Sinds 2014 volg ik dat glutenvrije dieet. Dat heeft niet alleen impact op mijn eigen leven, maar ook op dat van mijn omgeving. Hoe je het ook wendt of keert. Maar in hoeverre kan en mag ik verwachten dat anderen rekening houden met iets wat in de basis mijn eigen probleem is?

Dit is iets van mij

Toen in ik januari 2014 te horen kreeg dat ik coeliakie heb, stond mijn wereld op zijn kop. Maar erg lang duurde dat niet. Vanaf het begin af aan had ik al heel snel de volgende gedachte:

Dit is mijn dieet. Ik heb eindelijk een verklaring voor ál mijn vage klachten. Ik ga dit in mijn eentje oplossen, ik kom hier doorheen en vind hoe dan ook mijn eigen weg. Dat moet wel, ik zal hier mijn héle leven aan vastzitten. Dan kan ik er maar beter positief instaan.

Als een bezetene ging ik uren spenderen op Google, mezelf inlezen. Op zoek naar medische achtergrondinformatie, glutenvrije producten, alternatieven, recepten. Bijna tot het dwangmatige aan toe, ik maakte lijstjes, overzichten om het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Sloeg elk restaurant met glutenvrije opties op een Google Maps kaart op. Ik kon op den duur geen etiket meer zien maar maakte me dankzij doorzettingsvermogen vrij snel meester in het glutenvrije wereldje. Mijn glutenvrije dieet was in de beginperiode echt enkel en alleen iets van mij.

Heel fijn natuurlijk dat ik op eigen kracht mijn weg heb gevonden. Maar daarbij had ik ook best wat meer van anderen mogen verwachten… Of toch niet?

Over dingen zelf meenemen

In het eerste jaar nam ik naar sociale gelegenheden al-tijd mijn eigen eten mee. Van snacks tot taart en avondeten. Te bang om ziek te worden. Geen zin om anderen het tot in detail uit te leggen. En werkelijk waar geen idee hoe ik het moest aanpakken om ervoor te zorgen dat anderen nét zo geïnformeerd waren als ik. Waar ooit te beginnen? Geen tijd en energie voor, dan maar mijn eigen eten meenemen. Net zo makkelijk en ik heb toch wel wat in huis.

Op een gegeven moment vloeide dat ‘zelf eten meenemen’ wat weg. Mijn omgeving kocht op eigen initiatief een pak glutenvrije toastjes voor mij of appte mij wat ze voor me in huis konden halen. Met strikte instructies stuurde ik ze naar winkel X en was ik diep van binnen toch wel erg blij. Wat fijn dat ik niet álles zelf mee hoef te nemen. Met een vegetariër wordt immers ook ‘gewoon’ rekening gehouden.

Loslaten

Steeds meer begon ik het los te laten. Ik nam steeds minder mijn eigen eten mee. Bij sommige mensen wist ik op den duur dat ik helemaal niets mee hoefde te nemen. Bij anderen stopte ik toch wat boterhammen en een koek in mijn tas en wist ik dat ik me verder prima zou redden. En wat ik ook geleerd heb? Als er tóch niets in huis blijkt te zijn, is er eigenlijk altijd een supermarkt in de buurt.

Maar met bovenstaande inleiding vind ik de hamvraag alsnog lastig: ik hoeverre mag ik het van iemand verwachten dat er rekening gehouden wordt met mijn glutenvrije dieet?

Nice to have

Inmiddels vind ik het in mijn directe omgeving wel een soort van ongeschreven regel geworden. Als ik op visite kom bij vrienden of familie, is er iets voor mij in huis. Dat is niet altijd het hele glutenvrije arsenaal. En dat hoeft ook niet. Maar er is in ieder geval aan mij gedacht: door een stuk taart te bestellen, hapjes voor mij apart te maken of een zak chips te scoren bij de supermarkt. Inmiddels ben ik hieraan gewend en daardoor verwacht ik inmiddels ook dat er wat gehaald is. Dat was in de beginjaren nog niet zo, toen lag mijn verwachting nog lager.

Die ongeschreven regel is overigens niet door mijzelf gesteld of opgelegd. Die is zo gegroeid met de jaren. Mensen hebben ook even de tijd nodig om aan het dieet van een ander te wennen denk ik. En uiteraard wordt er door mensen nog wel wat over het hoofd gezien, omdat zij me niet dagelijks meemaken. Maar dat is niet erg, het is inmiddels in ieder geval zo gegroeid dat iedereen weet dat ik ‘de glutenvrije’ ben. En de één maakt er een hele taak van om alles van A tot Z glutenvrij te maken voor mij. De ander haalt iets kant-en-klaars in huis, wat ook helemaal prima is.

Nog even over die verwachtingen. Of ik na 4+ jaar boos/ verdrietig word als er niets in huis gehaald blijkt te zijn? Nee. Of ik het waardeer als het er wel is: Ja meer dan. Daar kan ik oprecht de hele dag blij om zijn!

Vanaf het begin af aan deel ik met name praktische tips, aanbiedingen en producten op mijn blog. Met recepten ben ik nooit heel fanatiek geweest. Ik heb het idee dat iedereen zich daar wel aardig mee redt. Maar dit soort artikelen met diepergaande hersenspinsels? Die vind ik echt heel tof om te schrijven en ik ben benieuwd of jij hier meer van wilt lezen!